ÜŞÜMEK

Bağırdım. Çığlık atmadım. Bağırdım yalnızca. Sesimi duyun da istemedim. Ama beni görün isterdim. Belki anlamazdınız ama hissederdiniz yine de. Hayal kırıklıklarımı. Hayallerim kırıldı. Öylece kaldım ortada.

Bataklıkta değildim. Kuyunun dibinde de değildim. Büyük bir açıklıktaydım. Rüzgar elbisemin eteklerini savuruyordu. Kısacık saçlarım karman çorman, gözlerime batıyordu. Hiçbir şey hissetmedim. Ağladım. Kimse ağlamadı. Yavaş yavaş azalıyor da hıçkırıklarım.

Kırdılar. Paramparça ettiler. Sonra da tükürdüler lanet ruhuma. Buruş buruş olmuş yalnızlığım, ruhumdan aktı gitti karanlığa.

Başaklar rüzgarla dalgalanıyor sarı rengiyle. Ne kadar huzurlu bir bilseniz. Birden çamur bulaştı başaklara. Koyu kahve rengine dönmeye başladılar. Huzur, hiç olmadığı kadar uzaktı artık. Çevreme baktım, ellerime baktım. Kararıyorlardı. Yüzüme götürdüm ellerimi. Hissetmiyordum. Taşlaşmış yüzüm, çamura dönüyordu. Çamur oluyordum. Çamur olup toprağa karışıyordum. Gözyaşlarım daha çok sulandırıyordu çamuru. Hissediyordum.

Hissediyordum umursanmayışı. Çok kırdınız. Çok kırdınız. Kırılmak için ne yapmıştım? Yaşamak istemiştim yalnızca.

Üşüyordum. Üşüyorum. Duyuyor musunuz? Hiç biriniz ısıtmadınız ellerimi. Tek üşüyen ellerim değildi. İçim üşüyordu bir kere, gerisi çokta önemli değildi. Ellerimi gördüğünüz için ısıtır dediniz. Fakat öyle olmadı.

Şimdi üşümek istiyorum. Bütün vücudumun. Bütün vücudum üşüsün istiyorum.